Prof. dr hab. Jacek Kolbuszewski IFP Uwr
(ur. 1938)
historyk literatury polskiej i literatur zachodniosłowiańskich, emerytowany profesor zwyczajny, były pracownik Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (do 2008 r. kierownik Zakładu Historii Literatury Polskiej XIX wieku). Wypromował 32 doktorów nauk humanistycznych i 400 magistrów filologii polskiej. Ukończył studia w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Dyplom magistra uzyskał w 1961 na podstawie rozprawy „Rozmowy zmarłych” Ignacego Krasickiego, napisanej pod kierunkiem prof. Władysława Floryana. Rozprawę doktorską Funkcja artystyczna motywu i obrazu Tatr w literaturze polskiej XIX wieku, napisaną pod kierunkiem prof. Stefana Kawyna, obronił na Uniwersytecie Łódzkim w 1965. Habilitował się na Uniwersytecie Wrocławskim w zakresie literatur zachodniosłowiańskich z pracy Modele estetyczne liryki słowackiej romantycznego przełomu (1974). Od 1957 r. czynnie uprawiał taternictwo (wspinał się w Tatrach, Górach Sokolich i w Śnieżnych Kotłach w Karkonoszach), jest Członkiem Honorowym Wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego (od 2008), autorem licznych publikacji dotyczących problematyki górskiej w literaturze, historii turystyki i alpinizmu, poetyki przestrzeni i antropologii kultury (antropotanatologia).
Najważniejsze prace z zakresu problematyki górskiej to książki: Obraz Tatr w literaturze polskiej XIX wieku (1805-1889). Funkcja artystyczna motywu przyrody (1971), Góry takie kamienne. Szkice o górach i ludziach (Warszawa 1972), Skarby Króla Gregoriusa. O poszukiwaczach skarbów w XVII i XVIII wieku (Katowice 1972), Tatry w literaturze polskiej (1982), Krajobraz i kultura. Sudety w literaturze i kulturze polskiej (1985), Przestrzenie i krajobrazy (1994). Tatry. Literacka tradycja motywu gór (1995), Literatura i Tatry (2016, Nagroda Literacka Zakopanego 2017). W Serii Tatrzańskiej Wydawnictwa Literackiego w Krakowie opracował Czarny Szczyt. Proza taternicka lat 1904-1939 ( 1976), 32 wiersze o Morskim Oku (1978), Tadeusza Bocheńskiego Ciemne Smreczyny (1985). Jest autorem antologii Strofy o górach (1981), Tatry i górale w literaturze polskiej (1992). Opublikował z rękopisu najdawniejszą etnograficzną monografię Podhala: Ludwika Kamińskiego O mieszkańcach gór tatrzańskich (1992); opracował też zbiór wierszy Zofii Jabłońskiej-Erdmanowej Stara ciupaga i inne wiersze z lat 1948-1993 (1994) oraz Stanisława Nędzy-Kubińca Do braci moik: nowy wybór poezji (1997). W 1996 zainicjował wydawanie serii Góry, literatura, kultura (od 2010 jako czasopismo redaguje Ewa Grzęda). Jako wieloletni członek Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego (od 1974), był w latach 1985-1991 jego Sekretarzem Generalnym, później (do 2008) – Wiceprezesem (2008-2011) i w 2011 obdarzony został godnością Członka Honorowego WTN. Z ramienia WTN był Redaktorem jego wydawnictw (1994-2008), w tym rocznika „Annales Silesiae” od tomu XXIV (1994) – do tomu XXXVI (2009) i Redaktorem rocznika „Litteraria. Teoria literatury – Metodologia – Kultura – Humanistyka” od tomu XXVI (1995) – do tomu XXXIX (2012). Był też organizatorem konferencji tanatologicznych WTN i Redaktorem serii wydawniczej Problemy Współczesnej Tanatologi. Medycyna,antropologia kultury, humanistyka”( t. 1 – 15, 1997-2011). W 1981 wybrany został na jedną kadencję do Rady Naukowej Karkonoskiego Parku Narodowego. Wchodził w skład kilku komitetów naukowych PAN (m.in. Komitetu Ochrony Przyrody PAN, Komitetu Antropologii PAN, Komitetu Słowianoznawstwa PAN). W latach 1993-2012 był Przewodniczącym Rady Naukowej [Muzealnej] Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego „Wierchów”, w którego pracach uczestniczył aktywnie w latach 1973-2010 (od roku 1983 jako jego przewodniczący). Otrzymał Nagrodę Literacką „Wierchów” (2013) i Nagrodę Literacką Zakopanego (2017, za książkę Literatura i Tatry. Studia i szkice). W 2015 r. na Uniwersytecie Łódzkim obyło się uroczyste odnowienie jego doktoratu (w pięćdziesięciolecie).